Czym jest JUDO?
 
Judo pochodzi z Japonii. Jego twórcą był Jigoro KANO (1860-1938). Zebrał on i ulepszył chwyty jiu-jitsu nadając im nową formę. Kano usunął z jiu-jitsu elementy mogące zagrozic zdrowiu lub życiu wprowadzając nowe, stworzone przez siebie. Nazwę JUDO można tłumaczyć jako "drogę do zwinności" lub "drogę ustępowania" (JU - zwinnie, ustępować; DO - droga, zasada).

Współczesne judo jest sportem ściśle ograniczonym przepisami opartymi na starych japońskich zasadach walki wręcz. Jest to rodzaj walki zapaśniczej, wymagającej specjalnego ubioru zwanego "judogi". Jakkolwiek judo wywodzi się z wojskowej sztuki walki na śmierć i życie, zastosowanie judo do obrony osobistej jest obecnie celem drugoplanowym. Ogólny rozwój fizyczny, a następnie uzyskanie skuteczności w zawodach, oto główne cele współczesnego judo.

Celem przewodnim, uzyskanym przez systematyczne ćwiczenia, wysuniętym przez twórcę judo - Jigoro Kano, jest "doskonalenie samego siebie".

Judo przyczynia się do harmonijnego rozwoju, przekonuje, że nie siła i ciężar ciała, a szybkość i zręczność są czynnikami decydującymi w działaniu. Jest dla młodzieży właściwym systemem wychowania fizycznego, sportem, który najlepiej przygotowuje do życia. Pozwala młodzieży nie tylko odkryć i rozwijać własne możliwości, ale także osiągnąć skuteczność w działaniu. Judo rozwija szybkość, zwinność, wytrzymałość i siłę, a także spostrzegawczość, opanowanie, odwagę, odporność, koncentrację i wytrwałość. Jego wpływ wychowawczy jest niezaprzeczalny.

 źródło: www.pzjudo.pl

Trzy elementy JUDO według prof. Jigoro Kano

Judo rentai-ho - Judo jako metoda rozwoju fizycznego - trening ma obejmować wiele ćwiczeń ogólnosprawnościowych, które pozwolą na wzmocnienie oraz uleastycznienie mięśni oraz ścięgien. Konsekwencją tego jest poprawa sprawności oraz stanu zdrowia.

Judo shobu-ho - Judo jako sztuka walki - szczególne znaczenie ma zasada wykorzystania siły rywala do pokonania osoby posiadającej przewagę fizyczną, według maksymy "ustąp aby zwyciężyć".

Judo shushin-ho - Judo jako trening rozwoju moralnego oraz etycznego - podkreślał kształtowanie osobowości oraz pozytywnych cech charakteru. Uważał ten cel jako najważniejszy spośród powyższych. Jigoro Kano uważał, że studenta Judo powinny wyróżniać następujące cechy:

- inteligencja                  - wyrazista osobowość           - umiarkowanie                  - prawość                - uczciwość                      - cierpliwość                      
- uprzejmość                  - skromność                            - rzetelność                         - odwaga                 - życzliwość dla innych

                                                          

Judoka ma nie myśleć o judo przez pryzmat zwycięstw lub porażek, a na przeciwnika nie można patrzeć jak na wroga.

Zatem judo nie można postrzegać jedynie jako sztukę walki czy dyscyplinę sportową, lecz również jako pewną filozofię postępowania, także poza matą.

źródło: R. Ruszniak, R. Zieniawa, JUDO Pomost pomiędzy tradycją i współczesnością, AWFiS Gdańsk, 2003 POLECAMY!


Stopnie szkoleniowe (Kyu) i mistrzowskie (Dan)
 
W judo są stopnie uczniowskie – Kyu i mistrzowskie – Dan. Wcześniej nie istniały stopnie Kyu w żadnej sztuce walki. Tradycyjnie judoką nazywano osobę posiadającą stopień 4 kyu lub wyższy. Pozostałe osoby nazywano kenkyu-sei. Obecnie jednak tytułem judoki nazywa się każdego kto trenuje ten sport. Analogicznie nazwa sensei była przypisana osobom o stopniu mistrzowskim 4 dan lub wyżej.
Stopniom Dan odpowiada czarny pas. Jednak od 6 Dana można nosić zarówno pas czarny, jak i biało-czerwony, a od 9 czarny lub czerwony.
                            

Awans na wyższy stopień odbywa się po zdanym egzaminie. Najpierw zdaje się na biały pas, a następnie na kolejne. Egzamin sprawdza czy judoka opanował techniki wymagane na stopień. Przy egzaminach na stopnie powyżej 3 Kyu pod uwagę mogą być brane również wyniki sportowe. Stopnie od 7 Dana mają charakter honorowy. Stopnie 7 i 8 dan są przyznawane przez kontynentalne federacje (np. Europejska Federacja Judo - EJF) na wniosek krajowych związków, natomiast stopnie 9 i 10 przyznaje Międzynarodowa Federacja Judo (IJF) na wniosek federacji kontynentalnych.

7 DAN posiada trener naszego klubu Pan Zbigniew Zamęcki!

Wymagania techniczne na stopnie 5 Kyu, 4 Kyu i 3 Kyu zamieszczone są w zakładce Do Pobrania.


 

Jak ubrany jest JUDOKA?

Judoka (zawodnik ćwiczący Judo) nosi strój zwany Judogi (nie kimono!). Judoga zrobiona jest z plecionki, dzięki czemu jest wytrzymała (Judo jest sztuką walki, w której zawodnicy szarpią rywali próbując wytrącić ich z równowagi i rzucić na plecy). Zawodnik ubrany jest w spodnie, bluzę od judogi oraz pas. 

Tradycyjna Judogi jest koloru białego, jest to kolor czystości i przypomina o duchu fair-play. 

W zawodach starszych zawodników (w Judo sportowym) wprowadzono judogi koloru niebieskiego, aby sedziowie mogli łatwiej ocenić, który z zawodników rzucał, a który upadał. Czasami zawodnicy rzucają tak szybko, że prawidłowa ocena techniki jest bardzo trudna.

Jak wiązać pas? Zapraszamy do obejrzenia filmu ABC Judo, kliknij zdjęcie poniżej!

                                                  

Szukasz Judogi? Zapraszamy do naszego sklepu internetowego. Wystarczy kliknąć wybrane zdjęcie!

           biała judogi z naszywkami klubowymi                               pasy                                                 niebieska Judogi ADIDAS


Podstawowe pojęcia każdego judoki

JUDO - "łagodna droga"
Kodokan - Szkoła Judo prof. Jigoro Kano w Tokyo
Dojo - sala ćwiczeń, miejsce doskonalenia się
Tatami - mata, na której się ćwiczy
Tori - osoba wykonująca technikę
Uke - osoba, na której wykonywana jest technika
Obi - pas
Randori - walka treningowa
Ukemi - pad
Kuzushi - wychylenie
Ippon - punkt

FILM ABC JUDO - 20-minutowy film na temat judo nagrany w trakcie Pucharu Świata Seniorów w Warszawie. Zawiera bardzo dużo informacji na temat naszej sztuki walki.

www.sport.tvp.pl/inne/sporty-walki/judo/wideo/sportowe-abc-judo/4270035


Komendy sędziowskie w walce judo dzieci

Wszystkie komendy sędziowskie wypowiadane w trakcie walki nie są w języku polskim lecz, podobnie jak nazwy technik judo, w języku japońskim. Aby móc wziąć udział w walce sędziowanej należy opanować kilka podstawowych komend. Aby łatwiej można było je zapamiętać, dołączamy odpowiednie obrazki. Sędzia oprócz wypowiadania konkretnych słów wykonuje także ustalone gesty. Wynika to między innymi z faktu, iż na zawodach przy głośnym dopingu kibiców czasami można nie dosłyszeć komend. Wówczas przydaje się gestykulacja sędziego.

Sędzia rozpoczyna walkę oraz każdą kolejną akcję komendą HAJIME! (czyt. Hadżime). Przerwanie walki to komenda MATTE! (czyt. Mate!). Jeżeli czas walki upłynął i sędzia chce ogłosić koniec, wówczas mówi MATTE SOREMADE! (czyt. Mate Soremade).

                              

          MATTE!                                     IPPON                                                  WAZA-ARI                      WAZA-ARI
                                                                                                                                                   AWASETE IPPON     

Aby wygrać walkę należy skutecznie założyć trzymanie (przez 20 sekund) lub wykonać rzut na plecy z odpowiednią siłą, szybkością i kontrolą nad partnerem. Starsi zawodnicy mogą też stosować dźwignie na staw łokciowy oraz duszenia, jednak na zawodach dzieci techniki te są oczywiście zabronione. Zwycięstwo przed czasem to ocena IPPON, którą sędzia ogłasza unosząc nad głową wyprostowaną rękę.

Jeżeli uda nam się rzucić przeciwnika na jedną łopatkę (a nie na "pełne" plecy) lub utrzymać w trzymaniu przez 15-19 sekund, wówczas sędzia ocenia technikę na WAZA-ARI (czyt. wazari). Widoczne jest to na trzecim rysunku powyżej. Jeżeli zawodnik dwa razy uzyska ocenę WAZA-ARI, wtedy też wygrywa walkę przed czasem. Mogą być to dwa rzuty, dwa skutecznie założone trzymania albo jeden rzut połączony z jednym trzymaniem. Wówczas sędzia wypowiada słowa WAZA-ARI AWASETE IPPON (czyt. wazari awasete ippon) i wykonuje gest pokazany na czwartym rysunku. Sędzia najpierw pokazuje gest WAZA-ARI (rysunek 3), po czym unosi rękę pionowo jak przy geście oznaczającym IPPON (rysunek 2).

Ostatnią oceną w judo jest YUKO (czyt. juko). Rzut jest oceniony na YUKO jeśli rywal upadnie na bok lub uda nam się przytrzymać go w trzymaniu przez 10-14 sekund. Gest sędziego ukazuje rysunek poniżej.

    

                   YUKO                                           HIKIWAKE

Jeśli walka zakończy się remisem, wówczas sędzia ogłasza to komendą HIKIWAKE! i wykonuje gest z rysunku 2 powyżej. Remisy nie zdarzają się na zawodach dzieci. Po upływie czasu walki albo zarządzana jest krótka dogrywka, albo sędzia sam wybiera osobę, która według niego była lepsza.

Sędzia, który siedzi poza matą przy tablicy punktowej, zaczyna mierzyć czas trzymania kiedy sędzia wypowie oraz pokaże komendę OSAEKOMI (czyt. osajkomi). Aby tak się stało osoba trzymana musi leżeć na macie na dwóch łopatkach. Gest sędziego przedstawia pierwszy rysunek poniżej. Jeśli osobie trzymanej uda się uciec, sędzia ogłasza TOKETA i od tej chwili czas trzymania zostaje przerwany. Bezpośrednio po tym sędzia konsultuje się z sędzią bocznym mierzącym czas i jeśli zawodnik trzymał rywala 10 sekund lub dłużej, wówczas przyznaje odpowiedni punkt.

                    

            OSAEKOMI                          TOKETA                  ANULOWANIE PUNKTÓW     POPRAWIENIE JUDOGI

Jeśli w trakcie walki rozwiąże się pas, lub judoga nie będzie poprawiona, wówczas sędzia każe nam ją poprawić gestem z rysunku 4. Po zakończonej walce sędzia wskazuje wyprostowaną ręką zwycięzcę.

Zasady walki zostaną przedstawione przez trenerów na treningu. Powyższe komendy nie są jedynymi, walka zawodników bardziej doświadczonych wymaga wprowadzeniu jeszcze kilku innych nie spotykanych na zawodach dzieci (między innymi kary shido).

 Życzymy owocnej nauki

obrazki pochodzą ze stron: www.ccsf.edu/Resources/ccsframs.com/judo/referee_signals.htm oraz www.judograndsaconnex.ch/genevois.htm


Nasi bohaterowie Igrzysk Olimpijskich

Aneta Szczepańska - srebrny medal, Atlanta 1996 - jedyna polska judoczka, która stanęła na podium IO

Waldemar Legień - jedyny zawodnik w historii światowego judo, który zdobył dwa złote medale olimpijskie na kolejnych olimpiadach w dwóch różnych kategoriach wagowych - Seul 1988r., Barcelona 1992r.

Paweł Nastula - złoty medal, Atlanta 1996r.

Janusz Pawłowski - brązowy medal Moskwa 1980r. oraz srebrny Seul 1988r.

Antoni Zajkowski - srebrny medal Monachium 1972r.

Marian Tałaj - brązowy medal Montreal 1976r.


 Waldemar Legień (7. DAN)

Jako jedyny zawodnik w historii światowego judo zdobył dwa złote medale w dwóch różnych kategoriach wagowych na kolejnych Igrzyskach Olimpijskich.

Kiedy ojciec przyprowadził go na pierwszy trening miał 9 lat i myślał, że judo to pewien rodzaj gimnastyki z elementami padów i przewrotami, a nie sztuka walki.
Nie zrezygnował jednak. Miały na to wpływ takie cechy jak dokładność, cierpliwość, a ponadto łatwo przyswajał nowe ruchy i techniki. Miał też zdolność do taktycznego rozgrywania walk. Trenerzy wypowiadali się na jego temat następująco: „inteligentny, bardzo pracowity i zaangażowany w procesie treningowym, skromny, koleżeński, służący zawsze pomocą innym, bardzo łatwy do prowadzenia, wspaniały technik i genialny taktyk”. Jednym słowem - zawodnik idealny.
Mistrz Olimpijski, 78kg - 1988, Seul
Mistrz Olimpijski, 86 kg - 1992, Barcelona
Mistrzostwa Świata Seniorów, Brązowy Medal – 1987, 1989, 1991, kat. 78 kg, V miejsce - 78 kg - 1985
Mistrz Europy, 86 kg - 1990
Srebrny Medal - Mistrzostwa Europy Seniorów, 78 kg - 1985
Srebrny Medal - Mistrzostwa Europy Seniorów – drużynowe - 1983
Brązowy Medal - Mistrzostwa Europy Seniorów, 78 kg - 1986
Mistrz Europy Juniorów, 71 kg - 1981
Brązowy Medal - Mistrzostwa Europy Juniorów, 71 kg - 1982
Mistrz Polski w Judo - ośmiokrotnie

Polecamy krótki film o Waldemarze Legieniu: http://www.youtube.com/watch?v=dWBtcn6QpDA&feature=related


Paweł Nastula

Paweł Nastula to jeden z najwybitniejszych polskich judoków wszechczasów. W latach 1994-98 przez ponad 3,5 roku był niepokonany zarówno w Polsce, jak i na światowych matach. Nie przegrał żadnej walki, pokonał natomiast w tym czasie około 200 przeciwników. Jest to ewenement na skalę światową. W tym czasie zdobył złoto na Igrzyskach Olimpijskich, Mistrzostwach Świata, Mistrzostwach Europy i Mistrzostwach Polski.

  • Mistrz Olimpijski z Atlanty (1996), piąty zawodnik Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie (1992).
  • Dwukrotny Mistrz Świata (Tokio 1995 i Paryż 1997), srebrny medalista Mistrzostw Świata z Barcelony (1991)
  • Trzykrotny Mistrz Europy (Gdańsk 1994, Birmingham 1995 i Haga 1996), Vice-Mistrz Europy z Bratysławy (1999)
  • Wygrał Najbardziej Prestiżowy Turniej Międzynarodowy – Jigoro Kano Cup (Tokyo) w roku 1992, a w 1999 był drugi.
  • Dwunastokrotny Mistrz Polski Seniorów w latach 1991-1999 oraz 2001-2003.

 

O swoich początkach mówi tak: „To jest miłość od pierwszego wejrzenia. Gdy miałem 10 lat mama zaprowadziła mnie na AWF i zobaczyłem judo. Wiedziałem, że to coś dla mnie.” Do sekcji prowadzonej wówczas przez Wojciecha Borowiaka przyjmowali jednak dwunastolatków. Został więc odprawiony z kwitkiem. Wrzaskiem wyperswadował mamie, że nie pójdzie na szermierkę, jak ona chciała. Późniejszy mistrz położył się wówczas na ziemi i zaczął płakać. Ryczał dotąd, aż mama dla świętego spokoju wróciła z nim do salki i przekonała trenera Wojciecha Borowiaka, żeby wziął go chociaż na próbę.

Krótki wywiad z Pawłem Nastulą: http://www.zabawajudo.pl/index.php?id=20&nr_strony=3

Film, na którym można zobaczyć Pawła Nastulę w akcji:


Aneta Szczepańska

Aneta Szczepańska (ur. 20 sierpnia 1974 we Włocławku) pierwsza i jedyna jak dotychczas Nasza medalistka Olimpijska w judo (Atlanta 1996r). Zdolna, utalentowana, pracowita, obdarzona doskonałym czuciem w judo, ogromnie waleczna a przy tym skromna i koleżeńska - wzór dla wszystkich młodych sportowców.

Wychowanka klubu MKS Olimpijczyk Włocławek. Wielokrotna mistrzyni kraju. Obecnie Trenerka MKS Olimpijczyk Włocławek.

O sobie mówi w ten sposób: "To, co pozwoliło osiągnąć mi te wszystkie sukcesy to: upór, dążenie do celu, jaki sobie obrałam, ogromna pokora, szacunek dla tego, co robię. Miałam to szczęście, że jako zawodniczka trafiłam na wielu ludzi, którzy pomogli mi osiągnąć swój cel. Miałam szczęście, że pracowałam od początku z moim trenerem, Romanem Stawisińskim, który zaszczepił mi piękno tej sztuki walki. Dzięki niemu przetrwałam najcięższe chwile, jakimi były kontuzje i porażki sportowe. Życzyłabym wszystkim sportowcom, aby rozpoczynając swoją drogę ze sportem trafili na odpowiednich ludzi, którzy tak jak mi ułatwili zrealizować swoje marzenia sportowe".

W Atlancie zdobyła srebrny medal olimpijski, tak mówi o walce finałowej: W finałowej walce z Koreanką Cho prowadziłam przez yuko i długo utrzymywałam przewagę - wspomina. - Mogłam to wygrać. Był taki moment, tuż przez jej akcją, gdy prawie padałam, przymierzyłam się do rzutu na plecy. Nabrałam ją i gdybym z większą wiarą poszła do przodu, silniej wstawiła pod nią biodro, wygrałabym walkę przed czasem. Do diabła, tak niewiele brakowało - dodaje z przekąsem wicemistrzyni olimpijska, która dwa lata po tym sukcesie nabawiła się kontuzji (operacja w klinice prof. Schenka w Austrii), a później nie zakwalifikowała się do startu w kolejnych igrzyskach (Sydney 2000).

- Igrzyska Olimpijskie, Atlanta 1996 – 2m. (66kg.)

- Mistrzostwa Świata Seniorów, Makuhari 1995 – 3 m. (66kg.)
- Mistrzostwa Świata Seniorek, Paryż 1997– 9 m. (66kg.)
- Mistrzostwa Świata Seniorek, Birmingham 1999– 9 m. (63kg.)
- Mistrzostwa Europy Seniorów, Bukareszt 2004– 2 m. (63kg.)
- Mistrzostwa Europy Seniorów, Oviedo 1998 – 9 m. (63kg.)
- Drużynowe Mistrzostwa Europy Seniorek, Trnawa 1995 – 2 m. (66kg.)
- Drużynowe Mistrzostwa Europy Seniorek, Petersburg 1996– 2 m. ( 66kg.)
- Drużynowe Mistrzostwa Europy Seniorek, Haga 1994– 3 m. (61kg.)
- Mistrzostwa Świata Armii, Den Helder 2000 – 2 m. (70kg.)
- Drużynowe Mistrzostwa Świata Armii, Den Helder 2000– 2 m. (70kg.)
Mistrzostwa Polski Seniorek (16)– 11 złotych., 2 srebrne, 3 brązowe medale

Aneta Szczepańska w akcji - http://www.youtube.com/watch?v=tv9K80BFsc4

Pokaz na zakończenie kariery Anety Szczepańskiej -http://www.youtube.com/watch?v=9YumB9KJgu0&feature=fvw


Janusz Pawłowski

Dwukrotny medalista Igrzysk Olimpijskich. "Inteligentny, bardzo pracowity i zaangażowany w proces treningowy, zawodnik o silnej osobowości i psychice, bardzo szybko przechodził kolejne stopnie wtajemniczenia doskonaląc technikę walki i już pod koniec lat siedemdziesiątych sięgnął po pierwsze sukcesy międzynarodowe."

Tak wspomina swoje początki z judo:

Jako chłopiec o judo wiedziałem niewiele, aż do chwili, kiedy na ekrany kin nie wszedł film „Saga o judo”. Mimo że film był stary, to dla nas, chłopców z robotniczych bloków Gdyni, było to coś nowego. Walki toczyliśmy na okolicznych skwerkach lub na boisku, często po lub podczas niewinnie zaczętego meczu. Potem był program „Konkurs 5-ciu milionów” niezapomnianego Marka Grota. Występowała w nim grupa zawodników z warszawskich klubów. Demonstrowali techniki i popisywali się sprawnością. Postanowiłem, że chcę być taki jak oni. Adres i siedzibę klubu „Flota” znalazłem w książce telefonicznej. Dowiedziałem się też, że nabory rozpoczynają się za tydzień. Był wrzesień 1972 r. Stałem w grupie kilkunastu chłopaków aż do chwili, gdy nie usłyszałem, że już nikogo nie przyjmą. Nie mogłem tak sobie, po prostu wrócić do domu, skoro powiedziałem, że idę trenować judo. Stałem więc i patrzyłem przez okno. Każdego dnia próbowałem dostać się na salę, ale za każdym razem słyszałem to samo: nie ma miejsc! Minął miesiąc, a ja uczyłem się judo zza szyby i piekielnie marzłem. Jesień w tamtych czasach na wybrzeżu nie zawsze była złota, a ja, jak każdy szanujący się chłopak, prędzej dałbym się pokroić, niż włożyłbym czapkę. Postanowiłem użyć podstępu. W składnicy harcerskiej kupiłem kilka metrów płótna żaglowego, zaniosłem ciotce, która trudniła się krawiectwem, i kazałem uszyć sobie coś, co miało przypominać prawdziwą judogę. Ponieważ trenerzy czasem się zmieniali, wyczekałem moment, kiedy nie było tego, który odsyłał mnie z kwitkiem, i wmieszałem się w tłum. Judo zdążyłem już nieco poznać, stojąc na zewnątrz sali, więc nie szło mi najgorzej i ... zostałem! Na szczęście, bo zrobiło się całkiem zimno."

Brązowy medalista Igrzysk Olimpijskich w Moskwie (1980)

Srebrny medalista Igrzysk Olimpijskich w Seulu (1988)

6-krotny mistrz Polski w kat. 60 kg (1979-1983, 1985)
3-krotny brązowy medalista Mistrzostw Świata (1979, 1983, 1987)
3-krotny brązowy medalistaa Mistrzostw Europy (1982, 1983, 1986).

Uznany został za jednego z wybitniejszych techników w polskim judo. Jego rzut w półfinałowej walce podczas IO w Seulu uznany został za najbardziej efektowną akcję całego turnieju judo. Po zakończeniu kariery zawodniczej (1990) - wybitny trener (pracował m.in. w Kuwejcie i Włoszech), także polskiej kadry narodowej (1997-1999). Zasłużony Mistrz Sportu odznaczony m.in. srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Srebrnym Krzyżem Zasługi.

Koronna technika Janusza Pawłowskiego - http://www.youtube.com/watch?v=iuzhORUPZTY&feature=related


Dlaczego warto brać udział w zawodach JUDO?

Kilka podstawowych informacji dotyczących rozgrywania zawodów oraz znaczenia udziału w zawodach.

Wszystkie turnieje rozgrywane są według komunikatu organizacyjnego, z którym trenerzy muszą zapoznać się przed turniejem. Komunikaty organizacyjne zamieszczamy w zakładce „do pobrania” lub jeśli dotyczą Pucharów Polski zamieszczone są na stronie Polskiego Związku Judo (www.pzjudo.pl) lub klubu MKS Juvenia Wrocław (www.gwardiajuvenia.pl).

Turnieje lokalne mają być traktowane przez dzieci jako forma zabawy. Z tego powodu przeważnie dzieci dzielone są w grupy 3- i 4-osobowe. Wówczas wszystkie dzieci zdobywają medale i nagrody przewidziane w komunikacie. Takie turnieje mają wiele pozytywnych aspektów:

- dzieci kształtują samodzielność, odwagę i pewność siebie,

- jest to ogromny stres, z którym dziecko musi sobie poradzić,

- dzieci przeważnie mają 2-3 walki więc szkoleniowo zyskują bardzo dużo,

- zawody kończą się szybko i nie są męczące dla dzieci,

- każdy uczestnik ma podobne szansę bo dzieci dzielone są według wieku, wagi i doświadczenia,

- dzieci zdobywają medale dzięki czemu zachęcamy je do uprawiania sportu,

- każde dziecko, nawet jeśli przegrało swoje walki, otrzymując na podium medal czuje się zwycięzcą.

Prosimy rodziców żeby dopingować dzieci z trybun co ułatwia trenerom pomoc zawodnikom. Dzieci łatwiej panują nad emocjami gdy rodzice nie stoją przy macie.

Nikt spośród obecnych trenerów oraz sędziów nie chce skrzywdzić dzieci. Nawet jeśli sędziowie podejmą niesłuszną decyzję, nie robią tego celowo (każdy jest człowiekiem i może się pomylić). Nie powinno się budować u dzieci poczucia krzywdy. Przepisy w Judo zmieniają się praktycznie z roku na rok (niestety) więc nawet jeśli ktoś z Państwa kiedyś ćwiczył Judo, prosimy samemu nie sędziować. Jeśli mają Państwo wątpliwości to proszę podejść do trenerów i rozwiać wątpliwości.

Zawody lokalne to jedynie pierwszy krok, który powinien trwać odpowiednio długo.

Kolejnym są zawody otwarte (międzywojewódzkie, ogólnopolskie i międzynarodowe). W zawodach tego typu walczą ze sobą dzieci podzielone według kryterium wagi oraz wieku. Nie zwraca się uwagi na doświadczenie, każdy kto spełnia oba wymienione kryteria może walczyć. Trener musi zadecydować czy dany zawodnik poradzi sobie w konkretnym turnieju.

- w pewnym momencie w zawodach lokalnych dzieci walczą na każdym turnieju z tymi samymi rywalami, poważniejsze zawody obejmują większą liczbę klubów z większego regionu przez co dzieci nabierają większego doświadczenia,

- otwarte zawody w większych salach potęgują stres, z którym młodzi judocy muszą sobie poradzić. Do stresu związanego z zawodami lokalnymi w pewnym momencie przyzwyczają sięi nie mają z tym problemu,

- jeśli dzieci ciągle wygrywają turnieje lokalne, nie poszukują możliwości rozwoju. Ponadto nie uczą się przegrywać, co jest bardzo ważnym aspektem treningu Judo. Wówczas po wielu sukcesach gdy przyjdzie porażka mogą zrezygnować z uprawiania sportu,

- dzieci startujące w zawodach powinny mieć badania sportowo-lekarskie oraz ubezpieczenie NWW,

- w zawodach tego typu zawodnicy mogą mieć nawet ponad 5 walk,

- nie każde dziecko będzie medalistą Igrzysk Olimpijskich, jednak żadnemu dziecku nie wolno takiej możliwości odbierać. W  wieku szkolnym zajęcia Judo mają przede wszystkim stymulować prawidłowy rozwój dzieci, ale dzieci szkolone przez kilka lat przez trenerów powinny próbować swoich sił i odnosić sukcesy w coraz mocniejszych zawodach. A może to właśnie ten zawodnik/ta zawodniczka za kilka (lub kilkanaście) lat przyniesie nam chwałę na Mistrzostwach Świata lub Igrzyskach Olimpijskich?

Turnieje otwarte przeważnie zajmują prawie cały dzień. Rano odbywa się ważenie, później losowanie i rozpoczęcie walk. W zależności od ilości osób w kategorii wagowej mamy puchar grupowy lub pucharowy (więcej na ten temat poniżej). Medale, puchary, dyplomy i inne nagrody dostają jedynie najlepsi zawodnicy (przeważnie pierwszych 3-4 zawodników). Ten aspekt także opisany jest w komunikacie organizacyjnym.

Turnieje otwarte w pewnym momencie powinny stają się normą. Zawody dzieci nie odbywają się co weekend więc czasami warto dla dzieci poświęcić jeden dzień (nawet jeśli zawody mają trwać kilka godzin).

Udział w zawodach ma wiele pozytywnych stron. Naturalne jest, że dzieci boją się startu i ewentualnej porażki ale jeśli będą unikać wyzwań, nigdy nie nabiorą odwagi i nie nauczą się sztuki ponoszenia zwycięstw i porażek.


System rozgrywania zawodów:

1. System grupowy (najczęściej stosowany w zawodach dzieci) - jedna grupa

2. System grupowy - dwie grupy

3. System pucharowy

1. System grupowy (najczęściej stosowany w zawodach dzieci) - jedna grupa zawody w tym systemie są rozgrywane gdy liczba zawodników nie przekracza 5.

Zawodnicy/zawodniczki walczą w jednej grupie każdy z każdym. Za wygraną walkę otrzymuje się 1 punkt, za porażkę 0 punktów. Ponadto przyznawane są małe punkty: zwycięstwo na Ippon (10), na waza-ari (7), na yuko (5), na wskazanie sędziego (1). Podaje się najwyższą ocenę, np. jeśli ktoś wygrał walkę na waza-ari i 3 yuko to nie otrzymuje się 22 punktów tylko 7. Poza tym bierze się pod uwagę najwyższą oceną przewagi nad rywalem, np. jeśli zawodnik A ma waza-ari i yuko, zawodnik B waza-ari, to po upływie czasu zawodnik A wygrywa na yuko (taka była różnica między zawodnikami).

Jak należy wyłonić zwycięzcę? W pierwszej kolejności - liczba zwycięstw (dużych punktów)

W drugiej kolejności - liczba małych punktów.

W trzeciej kolejności, gdy dwóch zawodników ma tyle samo dużych i małych punktów, wówczas wygrywa ten, który był zwycięzcą w bezpośrednim pojedynku tych zawodników.

Czasami ma miejsce sytuacja gdy trzech zawodników ma tyle samo dużych punktów, tyle samo małych i w pojedynkach między nimi każdy jedną walkę wygrał i jedną przegrał. Jest to rzadka sytuacja ale wówczas albo mają miejsce dodatkowe walki albo waży się zawodników. Najlżejszy zajmuje najwyższe miejsce a najcięższy ostatnie.

PRZYKŁAD: www.pzjudo.pl/wyn/fs_g5.php?zid=250&kat=2146

2. System grupowy - dwie grupy zawody rozgrywane są w tym systemie przy 6-8 zawodnikach.

Zawodnicy dzieleni są na 2 grupy. Po zakończeniu walk wewnątrz grup, do strefy medalowej przechodzą po 2 najlepszych zawodników z każdej grupy. W półfinałach zwycięzca grupy A walczy z drugim zawodnikiem z grupy B oraz zwycięzca grupy B z drugim zawodnikiem grupy A. Przegrani zajmują miejsca 3, zwycięzcy walczą w finale o złoty medal.

PRZYKŁAD: www.pzjudo.pl/wyn/fs_g8.php?zid=249&kat=2132

3.  System pucharowy

Gdy zawodników w jednej kategorii jest więcej niż 8, przeważnie stosowany jest system pucharowy.

Zawodnicy walczą po kolei z wylosowanym rywalem, zwycięzca przesuwa się w rozpisce do kolejnej rundy. Gdy przegra się w walkach eliminacyjnych z zawodnikiem, który nie dojdzie do półfinału, wówczas odpada się z turnieju. Ten, kto przegrał z półfinalistą ma tzw. drugą szansę i walczy w repasażach (rozpisywana jest druga drabinka). Jeśli w repasażach wygra się wszystkie walki, wówczas dochodzi się do pojedynku o brązowy medal (z zawodnikiem, który przegrał półfinał z drugiej "połówki" drabinki). Przegrani półfinaliści walczą o brązowy medal z najlepszym zawodnikiem repasaży z drugiej połówki drabinki. 

PRZYKŁAD: www.pzjudo.pl/wyn/fs_d16.php?zid=248&kat=2112

W tym systemie można zakończyć udział w zawodach po pierwszej walce, jak i mieć nawet ponad 5 pojedynków.

 


 
 
 
 
       
  Start | Zajęcia | Nasze sekcje | Trenerzy | O judo | Do pobrania | Galeria | Współpraca | Kontakt

© Zabawa Judo 2010. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Projekt i wykonanie:
Hajime Studio